Tot wien, Heer? : een geschenk aan jeugdige lidmaten / door C.E. van Koetsveld

              122
vreeze des doods bevangt. Tracht u slechts gemeenzamer te maken met die gedachte; en dat vooral
de Opgewekte Heiland u steeds helderder voor den
geest sta, als of gij zijne stem hoordet: i>Ik leef, en
gij zult leven." — Aan de sterfbedden vooral leert men
de volle kracht van dat woord: uTot wien zouden wij
henen gaan ? Gij hebt de woorden des eeuwigen levens."
Want tegen de ziekte moge de wetenschap strijden,
door liefde en vriendschap ondersteund. Met één' enkelen ademtogt houdt hare magt op. Z'y' bezit geen
handbreed gronds, ook de liefde en vriendschap niet,
voorbij de grens van het leven. Maar de Christus,
dien g'y' beleden hebt, heeft woorden des eeuwigen
levens. Niet enkel een eeuwig leven, dat hier na-
maals geschonken wordt, maar een leven, dat hier
reeds zich ontwikkelt, om nooit te vergaan. Die in
mij gelooft, zegt hij : zal leven, al ware hij ook gestorven; en die in mij gelooft en leeft, hij zal niet sterven in eeuwigheid.
Dat kinderlijk geloof, dat ik soms bij de armsten
en ellendigsten vond, en dat door den grimlach der
onsterfelijkheid zelfs het uitgeteerde en verkleurde
gelaat des stervenden eene verhevene schoonheid bijzet: o! hoe gaarne zou menig rijke het koopen voor
zijne schatten, en de man van staat voor al zijne ridderordes ! — Voor Weinig jaren hield in onze hofstad
een vorstelijk rijtuig stil, waar niemand het wachtte.
De voorrijder hield zijn ros in, en de vier paarden steigerden voor eene kleine, zeer kleine burgerwoning. Uit
123
het prachtige rijtuig stapte eene koningin. De lakeijen
deden haar de deur open. Zij ging peinzend den smal-
len gang in naar de achterkamer. De edele vrouw
wilde er eene oude baker zien, die onder zware smarten stierf, gelijk de ware christen sterft.
Gij   weet  niet,   wanneer en waaraan g'y'   sterven
zult; maar dat weten wij, dat ook de dood ons niet
scheiden zal van de liefde Gods, wanneer wij in Christus zijne kinderen zijn.    Leeft dan zoo, dat nooit die
doodsgedachte u sidderen doe b'y' 't geen g'y'  zegt of
doet.   Het is een spreekwoord onder ons volk: «Een
mensch leeft toch niet, zoo als h'y' wel zou willen
sterven!" En dat spreekwoord zelf getuigt, hoe weinig het volk nog doordrongen is van den Christelij-
ken geest.   Want het evangelie kent die laatste voorbereiding op de stervensure niet.    Het laatste oliesel is
van latere dagen, en  't gebed   voor stervenden beduidt  dikwijls  weinig meer.    Gaarne  bezoeken   wij
kranken, om hen te troosten en met hen te bidden;
maar die laatste bediening der stervenden, waardoor
men  dan zeggen kan, dat  zij godzalig zijn afgestorven, is wel eens een hoofdkussen voor den zondaar,
die het  er op laat aankomen.  Waarlijk! de mensch
verandert niet meer in dat stervensuur.   Ik zag een'
enkelen keer die zalig gebeden stervenden weer beter
worden;   maar ik   wenschte  wel  haast,   dat ik het
nooit   had  gezien,    't Is   eene   illusie  minder, eene
smartelijke ontnuchtering meer in mijn leven.
Neen! de mensch moet leven, zoo als hij wil ster-