Overburen : eene Kerstvertelling / door C.E. van Koetsveld

              UMHBUrai
w&
IssiËsS
mijne hand. Kabouters en aardmannetjes, kwelgeesten
en demonen, men vindt ze overal. Ze zwerven door
akelige woestijnen, of in donkere mijngroeven; ze bewonen sombere spookhuizen; zuchten als uilen in den
toren, of zweven als dwaallichtjes over de moerassen.
Ze schijnen echter in onzen tijd ook al onder den invloed
der algemeene weelde en beschaving te staan. Want
spiritisten, die niet in een spookhuis, maar in eene
elegante zaal, onder 't gedempte lamplicht, met alle
devotie bij een zaten, hebben mij geklaagd, dat de manifestatiesdikwijls gestoord worden door ondeugende spot-
geesten, die bij voorbeeld een' ouden heer zijn' bril van
den neus nemen, dat een zeer onaangename gewaarwording is, zelfs in den donker, of, wat eleganter, eene
dame op de wang tikken.
En zoo heb ik, altijd theologant tot in eene spiritis-
tische séance, begrepen, dat Paulus groot gelijk had,
toen hij sprak van de geestelijke boosheden in de lucht. (Ef.
VI : 12; II : 2.) 't Zou ook jammer wezen, wanneer die
50.000 mijlen tusschen de maan en ons geen levend schepsel bevatten, hooger dan de arenden en gieren. Er is
zelfs een echt geschiedkundig berigt bij een' Rabbijnschen
geleerde te vinden, dat ze meê op ol in Noachs ark gezeten hebben, en zóó in den zondvloed zijn gespaard
gebleven. Gelukkig voor de demonen, — voor ons minder!
Ik heb daarvoor nog een ander echt wetenschappelijk
bewijs: want in onzen tijd mag men de dwaaste en on-
gerijmdste dingen zeggen, stellingen, die kant noch wal
raken,  en  in  maatschappij   of kerk al wat  nog op de
beenen staat op den kop zetten,  mits men het wissen-
schaftlichdoe. Wel nu! de nieuwste onderzoekingen hebben ons geleerd, dat alle ziekten en besmettingen voortkomen uit een soort van onzigtbare splijtzwammen, die
men bakteriën noemt,  en die zich, door altijd maar
weer te  splijten,   te vermenigvuldigen en te  groeijen ,
verbazend uitbreiden, zoodat zij ten laatste altijd meester
van het terrein blijven. Gij gaapt, en duizenden vliegen
er naar binnen.    Gij slaapt, en ze kruipen uw' neus in.
In de dunste haarbuisjes   dringen ze door;  in   al   uwe
organen rigten zij hunne zwamfabriek op.    Zij brengen
alles mede, wat leelijk en akelig is.   Wordt ge verkouden, 't zijn de bakteriën, die u de oogen doen overloo-
pen.    Komt er pest of cholera of gele koorts in 't land ,
billioenen en trillioenen bakteriën stuiven als gedienstige
geesten vooruit.   Ja! ik geloof zeker, dat ze te Meeren-
berg in de hersenen spoken, en  op de  slagvelden van
Bosnië en Herzegowina 't bloed doen  bruisen.    En  het
treurigste  is, dat er  geen middel  tegen  bestaat.    De
Kolorado-kever, zegt men, eten de paauwen nog op, of
doen kleine parasieten kwijnen.   Maar de bakteriën zijn
zelfs te klein om  gezien en dus bestreden  te worden,
't Is  akelig!   En  toch,  neus   en  mond   altijd   digt   te
houden en zoo de lucht af te sluiten, gaat ook niet.
Daar we nu altijd tusschen het natuurlijk en zedelijk
kwaad een geheimzinnig verband vinden, ben ik op de
gedachte gekomen, ol' ook de kwelgeesten, waarvan ik