De pastorie te Mastland / C.E. van Koetsveld

              NADERE  KENNISMAKING,   OF  DE  PRIMATEN  VAN  HET  DORP.
is het hem aan te raden, om bij zijn eerste bezoek tegen ieder vriendelijk te zijn,
maar aan niemand zich te binden, en gulhartig met allen om te gaan, maar zich
weinig uit te laten. Het verzuimde is later gemakkelijk aan te vullen; maar
hetgeen te veel gedaan is, niet even gemakkelijk weder in te trekken."
Tot   dusverre de raad van mijn' wijzen vriend.    Nu begeven wij ons dan
op weg.
Omtrent  halfweg   de Mastlandsche straat (zij begint of eindigt bij kerk en
pastorie) verheft zich een huis, dat zoo wat het midden houdt tusschen eene burgerwoning en eene boerenhofstede.    De schuur, achter het huis aangebouwd, vertoont reeds in de verte haar' geteerden wand en spits rieten dak; eenige zoldervenstertjes hebben nog den ouden boerschen vorm en de lagere ramen staan vrij
onevenredig   en   wijd  vaneen,   terwijl  zij   aan   de   eene   zijde  van het huis den
bouw   van  een'   kaaskelder   en   opkamer  er boven aanwijzen ; de felle gele verf
steekt   reeds van verre af bij het harde groen : - kortom, dit alles pleit voor de
opvatting, dat het eene rijke boerenwoning is. - Maar de voordeur is nieuwmodisch, de stoep is van marmer, en, als pendant van den kaaskelder, zien wij aan
de andere zijde groote ruiten en jaloezieën er voor; ook is er een fraaie koperen
bel in den deurpost: - dit alles doet ons weder aan de woning van een' «fatsoenlijk" burger denken. - Naast het huis ligt de tuin, alleen door een laag hekwerk
omringd, en dus aan de algemeene bewondering prijs gegeven.   Men ziet er een
berceau   en  palmhekjes,   en  tulpen en goudsbloemen staan er in engelsche grasperken.   Kortom,   om  het  raadsel  op  te  lossen,   moeten  wij met de bewoners
nader kennis maken.    De menschen zijn wel eens, zoo als hun huis, of van buiten
of van binnen, is.
Weet dan, hier woont Petrus Abraham van der Zanden, burgemeester van
Mastland cum   annexis.   Zijne   ouders woonden reeds in dit huis; maar zonder
de jaloezieën,   de   marmeren   stoep, et cetera. Zij hadden zich een goed vermogen   verworven   door   melkerij   en veehandel en hun éénige zoon heeft dit door
een rijk huwelijk, hetgeen nooit met kinderen gezegend is, nog aanmerkelijk uitgebreid.    Toen    nu,   reeds  voor vele jaren,   de   Regeering  er  zich   op   begon
toe te leggen om burgemeesters te kiezen, die op de plaats woonden, is Van der
Zanden  tot  die waardigheid benoemd, schoon niet zonder sterke, maar vruchte-
looze tegenkanting van een paar andere patricische Mastlandsche familiën.
3°
Maar het wordt tijd, dat wij aanschellen. Gelukkig, dat het warm en droog
weer is en dus een weinig wachtens onder de lindeboomen ons niet verveelt;
want de bel schijnt eene ongemeene sensatie in huis te veroorzaken. Jammer, dat
wij 't ook niet wisten: de voordeur staat er wel voor pronk; maar eigenlijk gaat
men achter in. Nu moeten wij het afwachten. Ik geloof, dat al de bewoners
met vereenigde krachten bezig zijn, om de klemmende deur uit hare posten te
wringen, 't Zal gelukken. Zij kraakt al. Daar gaat zij open en wij hebben den
vrijen blik naar binnen. Het eerst stuiten wij op de keurige vloermat: gij zoudt
er bijna uwe schoenen voor uittrekken, in plaats van die er aan af te vegen.
Maar wij moeten nu maar spoedig voorwaarts en worden in het zijvertrek gelaten,
waar de zonneblinden bij het open zetten slechts een weinig minder klemmen
dan de voordeur.
Petrus Abraham van der Zanden treedt binnen met de buiging van iemand,
die niet gewoon is diep te buigen. Hij is nu bijna zestig jaren, gezet, maar gespierd, terwijl ook kleur en houding den krachtvollen man aanduiden. Over 't geheel ligt er iets welgedaans, eene zekere tevredenheid met zich zelven en zijne
positie in de wereld, over het kleurig gelaat uitgespreid, en daarbij eene gulhartige vriendelijkheid; maar die toch een weinig uit de hoogte op u nederdaalt,
terwijl het groote, vaste oog het voorkomen heeft van wel alles te durven aai/zien,
maar niet veel door te zien.
De stoel der eere, de hooge, breede leuningstoel, wordt mij aangeboden, en
ik mag dit aanbod om mijner waardigheid wille niet weigeren, ofschoon ik van
de eene leuning tot de andere nog al vrij wat ruimte, om eens te verzitten,
over heb.
Juist zijn wij beiden met een lange pijp gewapend en beginnen te gelijk:
»Welke een lieve dag is het van daag, Burgemeester!" - »'t Blijft dan maar
kostelijk weer, Dominee!" - Maar op dit oogenblik treedt de burgemeestersvrouw
binnen en ik sta op, leg de pijp neer en buig.
Wat zal ik van de binnenkomende zeggen ? Ik weet het waarlijk niet. Het is
een van die gezichten, die men onder een half dozijn zou verliezen; indien er een
herkenningsteeken aan is, dan zijn het de strakke trekken, die even goed voor
verlegenheid, als voor deftigheid kunnen, doorgaan.   De kleeding is kennelijker, door
31